— Muzdarip olan en yakınların ama dedim.
— Doğrusu “mustarip” olmalı, diye düzeltti.
— Bırak şimdi benimle söz yarıştırmayı, bir an önce çekip gitmelisin. Bir yer biliyorum, vatansız, ailesiz, imansız olanların yaşadığı… Kimsenin kimseye geçmişi ile ilgili soru sormadığı bir yer. Unut yaşadıklarını, git artık! Yapılacak şey… Dur bir dakika, gitmeden sana söyleyeceğim önemli bir şey vardı! Neyse sonradan aklıma gelir, bu arada “muzdarip” sözcüğünün doğru olduğundan eminim.
— Ben de!
— Ama ben sözcüğün kökünü biliyorum.
Aysun Kara