Film başlar.
Kara ekranda dev puntolu beyaz harflerle bir soru belirir: Yetmiş beş kiloluk bir insan, on ikinci kattan düşerse yere ulaşması kaç saniye alır?
***
Bir kadın. Masmavi gözleri üzerimde. Kırışıklarla çevrili gözlerinde sevinç ve gurur. Beni kucağına alıyor. Sarılıyorum sıkı sıkı. Terle karışık mis kokusunu içime çekiyorum. Çok mutluyum. Kendimi çok huzurlu hissediyorum; çünkü annemin kollarındayım.
Bir adam. Esmer mi esmer. Elini tutmuşum. Koyunların kuzuların arasında yürüyoruz. Nasırlı ellerini ellerimde hissediyorum. Bana bir hikâye anlatıyor atalardan yadigar. Yorgun ama inatçı sesi beni büyülüyor. Hikâyenin sonunda beni öpüyor. Babamın bıyıkları gıdıklıyor içimi.
Bir kız, bir oğlan, bir kız daha ve bir oğlan daha… Farklı yüzler. Farklı bedenler. Ama aynı sefalet. Ama aynı umut. Bizim sefaletimiz. Bizim umudumuz. Kardeşlerimle.
Bir kız. Gözleri ela. Teni beyaz mı beyaz. Gözlerim gerdanında. Büyülenmişim. Elinden tutuyorum. Gözleri ışıldıyor gözlerime bakarken. Kendimi dünyanın en mutlu insanıymış gibi hissediyorum. Dudaklarından öpüyorum. Zevk, aşk ve utanç birbirine karışıyor. Yârimi göğsüme bastırıyorum.
Bir kalabalık. Ağlayan kadınlar ve erkekler. Kulağıma gelen ağıtlar. Kalabalığın ortasında bir ceset. Göğsünden vurulmuş. Elbiseleri kan içinde. Yaklaşıyorum. Tanıyorum onu zorlukla. Bıyıklarından tanıyorum. Ellerini tutuyorum. Nasırlarından tanıyorum. Öpüyorum alnından. Kokusundan tanıyorum. Babam bu.
Bir düğün. Halay çeken insanlar. Davul ve zurna sesi. İnsanların gözlerinde mutluluk. Bense hınç ve üzüntü doluyum. Kalbim orta yerinden çatlayacak. Yumruklarımı sıkıyorum. Çenemi sıkıyorum. Gelinle damat orada. Damat mutlu. Damadın elinde silah. Kurşun yakıyor boyuna. Gelin mutsuz. Duvak saklıyor yüzünü. Yine de biliyorum. Gelin mutsuz; çünkü o benim yârim.
***
Siyah ekran belirir.
Beyaz harflerle yazılar geçer: Yetmiş beş kiloluk bir insan, on ikinci kattan düşerse yere ulaşması üç ila dört saniye alır.
Ve bu kısa film, bir inşaat işçisinin ölmeden önce gözlerinin önünden geçen son anılarıdır.
Film biter.
Ruhşen Doğan NAR