51
Sık sık geçerdim o köyden
Okuldan eve dönerken
Ve merak ederdim orada ne yaptıklarını
Ve köyün neden o kadar durgun olduğunu
O zamanlar bilmiyordum
Sıramın hangi yıl geleceğini
Erkence, güneş saatiyle
Geri kalan yok olmadan
Günbatımından daha durgun
Şafak vaktinden daha serin
Papatyalar buraya gelmeyi göze alırlar
Ve kuşlar iner yukardan
O halde sen yorgunken
Ya da kafan karışıkken -ya da üşümüşken-
Güven bu sevgi dolu vaade
O tümseğin altında,
Seslen, “bu benim”, “Dollie’yi al,” diye
Ve ben basayım onu bağrıma.
Emily Dickinson
Çeviren: Mesut Barış Övün