Ölümdür insanı avutan, ne çare, yaşama veren
Hayatın amacı, biricik umudumuz hem;
Kavrar bizi, bir iksir gibi başımızı döndürür
Yürek verir akşama kadar, didinmek için.
Fırtınalar ardından ve karlar, kırağılar
Karanlık çevremize doğan titrek aydınlık;
Odur, o han, kitaplarda anılan
Yemek yenir, uyunur, oturulur.
Bir melektir, mıknatıslı parmaklarında,
Uykularla delişmen düşlerin iplerini tutar,
Ve döşeklerini serer, çıplaklarla yoksulların.
Tanrıların ünü, tılsımlısı samanlıkların
Yoksulların dağarcığı, yurdu, uzun zamanlardan
Bir kapıdır açılır, bilinmez gökyüzlerine.
Charles Baudelaire
Çeviren: Salâh Birsel
Türk Dili dergisi Şiir Özel Sayısı’nda (Şubat 1961) yayımlanmıştır.